Gdzieś między Polską a Niemcami, a szczególnie w NRD

I to też jest po niemiecku: Goombay Dance Band

Ten zespół kojarzą prawdopodobnie głównie starsi czytelnicy, był on popularny w Polsce dość krótko, około roku 1980. O ile sobie dobrze przypominam w tym czasie wydano w Polsce nawet jego płytę, chociaż nie mogę się doguglać potwierdzenia tej informacji.

Goombay Dance Band grał i śpiewał muzykę disco i zewnętrznie podobny był nieco do Boney M. Ciemnoskórzy wykonawcy (ale tu nie wszyscy), skąpe stroje, karaibskie rytmy... Historia zespołu były jednak nieco inna. Założył go Oliver Berndt, znowu 100% Niemiec. Pomysł na zespół powstał podczas kilkuletniego pobytu Berndta na Karaibach. Berndt wrócił potem do Niemiec przywożąc ze sobą swoją karaibską żonę i dwójkę dzieci i swój pomysł zrealizował.

Pierwszym, i chyba najbardziej znanym przebojem grupy była piosenka "Sun of Jamaica". Występy zespołu miały oprawę nawet bardziej spektakularną niż Boney M. - połykanie ognia, przechodzenie pod drążkiem i do tego kilkuletnie dzieci Berndta ubrane po karaibsku, wszystko aż kiczowate. Nic dziwnego że sprzedawało się bardzo dobrze.

Inaczej niż Frank Farian, Oliver Berndt nie miał swojej marki w innym gatunku muzycznym i występowanie z zespołem nie było dla niego problemem. Więc nie tylko pisał i aranżował, ale też śpiewał i występował na żywo.

Czyli: Goombay Dance Band też jest po niemiecku.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: , ,

Kategorie:Muzyka

7 komentarzy

I to też jest po niemiecku: Camouflage

Najpierw mały disclaimer: Kluczem do wyboru wykonawców do tego cyklu nie jest czy to dobra muzyka, ani nawet czy mi się podoba, tylko to, że ich niemieckość zaskoczyła mnie, albo może zaskoczyć moich czytelników. Proszę o nie dedukowanie na tej podstawie moich preferencji muzycznych, bo nie będą trafione.

Dziś zespół Camouflage. To dość sympatyczny synthie-pop, mimo że z angielską nazwą i po angielsku to to też jest po niemiecku. Zespół pochodzi z Badenii-Württembergii, tworzą go stuprocentowi Niemcy. Piosenka zespołu tylko raz dostała się do pierwszej dziesiątki listy przebojów (Love is a shield, najwyższe miejsce 9 w Niemczech), ale w radiu co pewien czas wraca.

Dwa największe przeboje tej grupy to The Great Commandment z 1987:

i Love is a shield z 1989. Tu niestety mam trochę problem z wklejeniem tubki, bo wszystkie oficjalne są "niedostępne w moim kraju".

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: , ,

Kategorie:Muzyka

Komentarze: (1)

I to też jest po niemiecku: Propaganda

Ten zespół nie ma tak barwnej historii jak Boney M., więc dla nabicia objętości notki wyjaśnię skąd wziął mi się pomysł na ten cykl.

Od czasu do czasu oglądam telewizję (niezbyt często, ale jednak). I od pewnego czasu jest tu moda na show typu lista przebojów wszechczasów w różnych kategoriach. Tutejsza lista przebojów wygląda całkiem inaczej niż powiedzmy lista Trójki w Polsce - nie ma żadnego głosowania tylko pobiera się elektronicznie gromadzone dane o sprzedaży płyt w ostatnim tygodniu. Stąd listy są trudniej manipulowalne i wszystkie takie same. Wracając do show, to oni wybierają sobie z tej elektronicznej listy jakąś kategorię i lecą po kolei. W każdej edycji gra tam kilka zespołów, zazwyczaj powszechnie znanych z dawnych czasów, a potem prowadzący rozmawia z wykonawcami. No i tu się okazuje, że członkowie powszechnie znanego zespołu o angielskiej nazwie i śpiewającego po angielsku wszyscy (albo prawie wszyscy) mówią świetnym niemieckim bez akcentu. Bo to Niemcy są po prostu. Bywa że wykonawca czarny na twarzy, nazwisko egzotyczne, a jego niemiecki też bardzo dobry - bo mieszka w Niemczech od, powiedzmy, dwudziestu lat (albo i od dziecka), ma tu żonę/męża i dzieci.

No i tymi zaskoczeniami postanowiłem się podzielić. Nie wszystkie z tych zespołów mają za sobą długą karierę, więc część notek będzie krótka.

Dziś zespół Propaganda. W Polsce był on znany w zasadzie tylko z jednej piosenki, ale za to dobrej i ze świetnym klipem. Oto Dr. Mabuse. Szczególnie polecam fragment z wejściem w lustro (ok. 3:45) - to jest zrobione w 1984, w epoce przedkomputerowej, efekt jest niesamowity (przynajmniej wtedy robił wielkie wrażenie) a uzyskany bardzo prosto:

EDIT: Oryginalne video zrobiło się "niedostępne w moim kraju", nie wiem czy widać je w Polsce. Na wszelki wypadek dodam linka do tubki bez wideo, żeby chociaż można było posłuchać.

I to też jest po niemiecku. Zespół Propaganda w składzie: Ralf Dörper, Andreas Thein, Susanne Freytag i Claudia Brücken. Zespół miał spore sukcesy, wymienia się go jako jeden z najbardziej popularnych na świecie zespołów niemieckich lat 80-tych, obok Scorpions, Neny i Kraftwerku. Trzy ich single (Dr. MabuseDuel i P-Machinery) oraz pierwsza płyta (A Secret Wish) uzyskały status złotych płyt. Ale mi podchodzi tylko Dr. Mabuse.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: , ,

Kategorie:Muzyka

6 komentarzy

I to też jest po niemiecku: Boney M

Dziś pierwszy odcinek zapowiadanego wcześniej cyklu I to też jest po niemiecku. W cyklu będę przedstawiał zespoły pochodzące z Niemiec, ale z Niemcami nie kojarzone. Najklasyczniejszym z takich zespołów jest Boney M.

Boney M. był jednym z najpopularniejszych zespołów muzyki disco lat 70-tych. Tworzyła go czwórka ciemnoskórych wykonawców... Zaraz, stop, przecież to jakieś głupoty. Zespół Boney M. tworzył tak naprawdę tylko jeden człowiek, stuprocentowy Niemiec - Frank Farian.

Frank Farian

Frank Farian Źródło: Wikipedia Autor: Natraj

Frank Farian zaczynał od piosenek w typie szlagieru, a w 1974 roku napisał piosenkę bardziej dyskotekową pod tytułem Baby Do You Wanna Bump. Ponieważ nie chciał psuć własnego  nazwiska (motywacja trochę podobna do motywacji Thomasa Andersa, który nie pozwolił na umieszczenie swojego zdjęcia na okładce pierwszego singla Modern Talking. On uważał że odnosi takie sukcesy w szlagierach, że nie może sobie psuć image), wymyślił sobie nazwę Boney M. Nazwa pochodziła od głównego bohatera australijskiego serialu kryminalnego Boney (zdrobnienie od Bonaparte), puszczanego mniej więcej wtedy na ZDF. Serial podobno nigdy nie został powtórzony w niemieckiej telewizji. Singiel Boney M. sprzedawał się słabo - 500 sztuk na tydzień - więc Frank postanowił bardziej się lansować. Ale ponieważ wszystko robił sam (pisał muzykę, teksty, grał, śpiewał, aranżował, produkował itd.) to potrzebował zmontować jakąś grupę do występów na żywo. Więc przez agencję artystyczną znalazł parę pasujących osób. Część z nich wkrótce odeszła więc znalazł inne, i dopiero po jakimś roku skład zespołu się ustalił. Należeli do niego: Bobby Farrell, Maizie Williams, Marcia Barrett i Liz Mitchell. Wszyscy oni pochodzili z Karaibów i w młodym wieku przyjechali do Europy. Ale śpiewali słabo, tylko Liz Mitchell i Marcia Barrett nadawały się jako tako do śpiewania w studio i tylko one brały udział w nagraniu pierwszej płyty Boney M. - Take The Heat Off Me. Głos męski śpiewał sam Frank Farian.

W końcu maja 1976 wydany został pierwszy singiel z tej płyty - Daddy Cool. Podobno Farian wymyślił tę piosenkę siedząc przy biurku i przy rozmyślaniach stukając ołówkiem o swoje zęby w otwartych ustach. Tak mu się to brzmienie i wystukana melodia spodobały, że zrobił z tego piosenkę. Singiel sprzedawał się słabo, więc Farian postarał się wkręcić zespół do telewizyjnego programu Musikladen. W tych czasach programów telewizyjnych z aktualną muzyką rozrywkową było mało, więc nie było to proste. Ale się udało, Frank do ostatniej chwili samodzielnie szył zespołowi stroje i przygotowywał choreografię. Od tego występu rozpoczęła się prawdziwa kariera Boney M.

O tego czasu Frank Farian nie musiał już robić wszystkiego własnoręcznie, ale Boney M. do końca pozostał jego autorską kreacją. Członkowie zespołu byli tylko twarzami (żeby nie powiedzieć ciałami), do tego stopnia że na przykład zmarły niedawno Bobby Farrell, w polskiej Wikipedii opisywany jako "wokalista grupy" przez cały czas miał zakaz śpiewania zarówno w studio jak i w trakcie występów. Głos męski śpiewany przez Franka Fariana leciał na koncertach z taśmy, Bobby Farell tylko ruszał ustami.

Pamiętam powszechne hejterzenie zespołu w tamtych czasach, ale patrząc z perspektywy to  było to pierwszorzędne disco z tekstami często odbiegającymi in plus od typowych dla muzyki dyskotekowej. Było w nich na przykład o Rasputinie, "Ma" Baker, Belfaście albo fragmenty psalmów.

Szczyt popularności zespołu przypadł na rok 1978, kiedy to sprzedano w sumie kilka milionów jego płyt. W tym samym roku zespół został przyjęty przez królową angielską i jako pierwszy zespół z Zachodu odbył trasę koncertową po ZSRR. Zgody na to udzielił osobiście Leonid Breżniew. W 1979 roku zespół wystąpił na festiwalu w Sopocie. Mimo zakazu zaśpiewał również piosenkę o Rasputinie. Telewizja w nadanej następnego dnia transmisji piosenkę wycięła. Utwór miał godzić w sojusz z ZSRR. Nie bardzo rozumiem co miał chutliwy doradca cara do sojuszu Polski z ZSRR, ale piosenka była zakazana i już.

Gdzieś w połowie lat 80-tych Frank Farian stracił zainteresowanie Boney M. i zajmował się głównie działalnością producencką. Ze znanych nazw i nazwisk produkował na przykład Eruption (One Way Ticket to też jego produkcja), Gilla'ę (kto pamięta jeszcze to imię? Ale ten kawałek pewnie tak) czy Meat Loafa. Potem w latach 90-tych miał znowu 100% własny projekt zrealizowany podobnie jak Boney M. - czyli najpierw nagrania a dopiero potem zespół nie umiejący śpiewać. Ta nazwa też jest bardzo znana - chodzi o Milli Vanilli. Ale czasy się już zmieniły - to, co w przypadku Boney M. nie było żadnym problemem, załatwiło Milli Vanilli na dobre. Wykonawcom odebrano przyznaną im wcześniej nagrodę Grammy dla najlepszego nowego wykonawcy roku 1990, zespół odszedł w niesławie.

Dziś istnieje kilka zespołów śpiewających piosenki Boney M., w zasadzie każdy z wykonawców z zespołu miał co najmniej jedną taką grupę, prawnicy zarobili sporo na ciągłych sporach o prawa do tych piosenek.

Więc pamiętajmy: Boney M. też jest po niemiecku.

 

EDIT: WO właśnie rozwinął temat w gazecie za pieniądze - TUTAJ.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: , ,

Kategorie:Muzyka

8 komentarzy

Jak to się robi w Niemczech: Przedszkole

Trochę nie po kolei ta notka, właściwie powinna być przed notką o szkołach, ale co tam.

Przedszkole w dzisiejszym rozumieniu zostało wymyślone właśnie w Niemczech, był to pomysł Friedricha Fröbla z połowy XIX wieku. Jak to w tych czasach, nawet sensowne pomysły były motywowane dość odjechanymi koncepcjami teoretycznymi. Fröbel wymyślił sobie Kindergarten - dosłownie to ogródek, w którym uprawia się dzieci. O tym, że pomysł był jednak sensowny świadczy fakt, że w Prusach wkrótce przedszkoli zakazano, motywując to ich destrukcyjnymi tendencjami na obszarach polityki i religii oraz że są ateistyczne i demagogiczne. Po kilku latach zakaz został jednak zniesiony.

Pomysł Fröbla szybko rozprzestrzenił się po świecie, a w USA przedszkole do dziś nazywa się po niemiecku - Kindergarten (pamiętacie Kindergarten Cop?).

Sieć przedszkoli była bardzo dobrze rozwinięta w NRD, jednak teraźniejszość ogólnoniemiecka nie jest tak różowa. Przedszkoli jest za mało i sa one dość drogie. Podobnie jak szkoły, przedszkola liczą się jako szkolnictwo i podlegają landom, co automatycznie oznacza że w każdym landzie jest inaczej. Stąd opisuję sytuację w Hesji, gdzie indziej może być lepiej lub gorzej.

Przedszkola w Niemczech dzielą się na publiczne i prywatne. Różni je głównie to, kto je prowadzi, ale wszystkie podlegają na jednolitych zasadach  pod gminny/miejski Schulamt (Wydział Szkolnictwa odpowiedniego urzędu miejskiego lub gminnego). Wszystkie sa też jednolicie finansowane i mają zestandaryzowane opłaty.

Prywatne przedszkola prowadzone są najczęściej przez kościoły. Ale uwaga: Nie są to placówki wyznaniowe. Zatrudniony jest tam normalny personel świecki (chociaż siostry zakonne bywają też), wyznanie pracowników rzadko jest ograniczane, nie ma kryterium wyznaniowego przy przyjmowaniu dzieci do tych przedszkoli, a indoktrynacja nie jest przesadnie nachalna. Problemem jest jednak brak wpływu Schulamtu na personel - w praktyce wyrzucenie nie nadającego się wychowawcy jest nie do przeprowadzenia przez rodziców. Natomiast w przedszkolu miejskim to działa. Przedszkola kościelne nie są jakimś szczególnym obciążeniem dla budżetu kościołów, bo utrzymują się głównie (albo i wyłącznie) z opłat od rodziców i dofinansowania z budżetu gminnego.

Istnieją również przedszkola prywatne, prowadzone przez inne organizacje (np. Caritas albo Czerwony Krzyż), albo na zasadach całkowicie komercyjnych, jednak nie jest ich tak wiele. Zdarzają się również przedszkola zakładowe, ale też rzadko.

Do przedszkola przyjmowane są trzylatki, a chodzą do niego aż pójdą do szkoły. Bardzo różnie jest z godzinami opieki. Każde dziecko ma zagwarantowane przez przepisy miejsce na pół dnia (zazwyczaj od 9 do 12), chociaż w praktyce nawet z tym bywa ciężko. Niektóre przedszkola są czynne tylko w takich godzinach, bo nie mają warunków do podawania dzieciom obiadu. Miejsce całodzienne, zazwyczaj 8-16 zdobyć jest jeszcze trudniej. A już w ogóle bardzo ciężko jest z dłuższymi godzinami otwarcia.

Miejsce w przedszkolu kosztuje ładnie. U nas, we Frankfurcie, miejsce całodzienne z jedzeniem kosztuje ok. 170 euro miesięcznie, drugie i następne dziecko równolegle w przedszkolu ma zniżkę. Podobno w niektórych landach jest jeszcze gorzej. Ale znowu w innych na fali paniki po testach PISA i innych studiach zafundowano dzieciom darmowe przedszkola (jeżeli dobrze pamiętam to ostatni rok). Badania wykazują silny związek kompetencji społecznych dzieci z tym, czy chodziły do przedszkola albo czy korzystały z innych form opieki poza domem.

A co właściwie dzieci w przedszkolu robią? To co i w Polsce - bawią się, rysują, malują, śpiewają, chodzą na plac zabaw, czasem na wycieczkę. Różnica w stosunku do przedszkola do którego ja chodziłem za młodu jest taka, że w niemieckich przedszkolach nie ma leżakowania. Jest zawsze jakiś zaciszny kącik w którym zmorzone dziecko może sobie na jakimś materacu kimnąć, ale nie ma obowiązkowego zapędzania do łóżek.

Teraz coś o warunkach lokalowych przedszkoli.

W Oberursel-Oberstedten, gdzie mieszkałem wcześniej, ze względu na spory dotyczące terenu na którym stało przedszkole miejskie zbudowano prowizorycznie na parę lat kompleks kontenerów. Wkrótce rozpoczęto jednak obok budowę kompleksu szkoła/przedszkole, odstawili je na super jako wzorcowe dla landu. Teraz wygląda tak:

Taunuswichtel KiTa Oberstedten

Taunuswichtel KiTa Oberstedten Źródło: Wikipedia Autor: Karsten11

Wyszło imponujące, ale wielkie i zimne. Budowa opóźniła się o dobre pół roku, bo jak już było prawie gotowe pękła jakaś rura, zalało całe, ściany zawilgotniały i trzeba było skuwać wszystkie tynki do wysokości jednego metra, osuszać i robić je na nowo. A potem jeszcze raz, bo pomiary koncentracji zarodników pleśni wykazały że nie jest dobrze.

Bywają przedszkola miejskie bardzo oryginalne, jak opisywane już przeze mnie przedszkole zaprojektowane przez Hundertwassera.

Przedszkole miejskie Hundertwasser KiTa, Frankfurt

Przedszkole miejskie Hundertwasser KiTa, Frankfurt

W ogóle przedszkola miejskie  są zazwyczaj ciekawsze i lepsze od kościelnych. Tu na przykład przedszkole we Frankfurcie-Sachsenhausen:

Przedszkole miejskie KT 106, Frankfurt

Przedszkole miejskie KT 106, Frankfurt

To przedszkole połączone jest z Hortem, czyli świetlicą dla dzieci szkolnych, napiszę jeszcze o tym.

Dla porównania przedszkole kościelne prowadzone przez Krzyżaków w starym budynku:

Przedszkole katolickie zakonu krzyżackiego Deutschorden KiTa, Frankfurt

Przedszkole katolickie zakonu krzyżackiego Deutschorden KiTa, Frankfurt

A tu przedszkole parafii katolickiej w Sachsenhausen. To przedszkole było wcześniej parterowe i ze względu na brak miejsca czynne tylko do dwunastej, ostatnio zostało zburzone i zbudowane od nowa jako piętrowe w taniej technologii drewnianej.

Przedszkole katolickie Wendels KiTa, Frankfurt

Przedszkole katolickie Wendels KiTa, Frankfurt

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: ,

Kategorie:Jak to się robi w Niemczech?

8 komentarzy

Jak to się robi w Niemczech: Odpisywanie 2, czyli Taki uczciwy człowiek

Poprzedni odcinek o aferze plagiatowej --->

Ciąg dalszy afery. Oświadczenia pana szlachcica ewoluowały szybko:

  1. "To są absurdalne zarzuty."
  2. "Łaskawie nie będę używał tytułu doktora do czasu wyjaśnienia sprawy."
  3. "No w paru miejscach coś mi umknęło."
  4. "To ja rezygnuję z tytułu i zapominamy o całej sprawie."
  5. "Nic złego świadomie ani celowo nie zrobiłem, to tylko nieuwaga."

Większość czytelników mojego bloga pisała raczej przynajmniej pracę dyplomową, więc nie muszę dowodzić jaką wiarygodność ma tłumaczenie o "braku świadomości i zamiaru".

Jak widać wysoko urodzony dziesięciorga imion plus tytuł i Adelszusatz niczym nie różni się od zwykłego bucowatego polityka. A skoro nie widać różnicy, to po co przepłacać.

Chyba jednak przesadzam. Trochę różnicy widać.  Podczas przesłuchania w parlamencie Guttenberg wykazał niewątpliwą zdolność do działania w sytuacji stresowej - przeprowadził swój plan działania nie dając się wyprowadzić z równowagi ani zbić z pantałyku. Mimo że szef frakcji Zielonych - Jürgen Trittin - przez cały czas usiłował go wkurzyć uporczywie, złośliwie i konsekwentnie tytułując go doktorem, a pytania nie były miłe. Nie każdy potrafi zachować taką samokontrolę.

Ale co jest naprawdę śmieszne, to próby tłumaczenia go przez jego przyjaciół z partii i koalicji, nie wyłączając pani kanclerz. Streszczę je przy pomocy starego dowcipu, bo one dokładnie takie są:

W sądzie obrońca broni klienta oskarżonego o kradzież pieniędzy:

"Mój klient, przyznał się do popełnionego czynu i zwrócił wszystkie skradzione pieniądze co do grosza. Wysoki sądzie: Czy taki uczciwy człowiek może być złodziejem?"

TUTAJ strona z dokładną analizą niedokumentowanych źródeł pracy doktorskiej Guttenberga.

A tutaj obrazek, datowany na 20 lutego 2011 wykopiowany z Wikipedii, aktualizacje (już jest nowszy, ale nie będę tutaj zmieniał) można znaleźć na stronie zalinkowanej wyżej.

Analiza plagiatów w doktoracie von Guttenberga

Analiza plagiatów w doktoracie von Guttenberga Źródło: Wikipedia

Ilość stron, na których znaleziono plagiaty: 270, czyli 68,7% całości

Legenda:

  • kolor czarny - strony na których znaleziono plagiaty
  • kolor czerwony - strony z plagiatami z wielu źródeł
  • kolor żółty - tekst pochodzący prawdopodobnie od Służb Naukowych Bundestagu (jak dotąd nie udowodnione, bo oryginał nie jest publicznie dostępny)
  • kolor biały - strony, na których jak dotąd nie znaleziono plagiatów
  • kolor niebieski - spis treści i załączniki nie uwzględnione przy liczeniu procentów.

Wyjaśnienie: Służby Naukowe Bundestagu (Wissenschaftliche Dienste des Deutschen Bundestages) to komórka biura parlamentu robiąca na zlecenie parlamentarzystów opracowania naukowe na dowolny temat (na podstawie literatury oczywiście). Posłowie mają prawo do wykorzystywania tych opracowań wyłącznie do pracy jako poseł, użycie ich w innych celach wymaga wystąpienia o zgodę. Czego pan Guttenberg oczywiście nie zrobił.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: ,

Kategorie:Jak to się robi w Niemczech?

3 komentarze

Jak to się robi w Niemczech: Odpisywanie, czyli Freiherr Guttenberg ab und zu Copypaste

Głównym tematem w mediach w ostatnich dniach jest doktorat ministra obrony Karla-Theodora zu Guttenberga. Zanim się nim zajmiemy, wyjaśnijmy najpierw o co chodzi z tym zu.

W Polsce przyjęło się sądzić, że niemiecki szlachcic to jest zawsze von XXX. To von nazywa się Adelszusatz (dodatek szlachecki) i można przetłumaczyć je jako z albo od. Polskim odpowiednikiem byłaby końcówka nazwiska -ski. Czyli na przykład polski Zamojski byłby w Niemczech von Zamość. Innymi słowy von oznacza, że rodzina miała władzę w danej okolicy. Zu natomiast jest umieszczane przed nazwą obszaru, gdzie rodzina ma władzę aktualnie. Znaczy władzę to może nie jest najlepsze słowo, powiedzmy może ziemię albo zamek. Ktoś może być zatem von XXX zu YYY, albo dla XXX = YYY von und zu XXX.

Z takich utytułowanych można się łatwo nabijać przekręcając ich Adelszusatz na ab und zu - brzmi bardzo podobnie, ale ab und zu oznacza od czasu do czasu.

Przywileje i tytuły szlacheckie zniesiono w Niemczech w tym samym czasie co i w Polsce - zaraz po pierwszej wojnie światowej. Ale Adelszusätze w nazwiskach zostały, co któryś Niemiec ma w nazwisku von (na przykład kierownik administratorów w firmie w której pracuję jest von Berg) albo zu. Pan Guttenberg jest jednak z tych bardziej hardkorowych - jego pełne nazwisko brzmi Karl Theodor Maria Nikolaus Johann Jacob Philipp Franz Joseph Sylvester Freiherr von und zu Guttenberg.

Dla informacji: Freiherr to najniższy tytuł szlachecki w Niemczech, odpowiadający polskiemu baronowi. Tytuł nie ma żadnej obowiązującej mocy prawnej, tytuły te są kwalifikowane jako cześć nazwiska.

Wróćmy do pana Guttenberga. Jego rodzice i krewni byli oczywiście wszyscy i von i zu. Jak zajrzeć do jego genealogii to migają tam nazwiska znane z podręczników historii, niekoniecznie wymieniane w dobrym kontekście - jego matka była na przykład von Ribbentrop. Pełno tam wojskowych i polityków. Guttenberg też odbył służbę wojskową a potem studiował i skończył prawo. Nie zrobił jednak praktyki i egzaminu sędziowskiego. Zamiast tego zaczął pracować w rodzinnej firmie jako doradca inwestycyjny, później prowadził całą tą firmę. A potem, w 2002 poszedł wzorem przodków w politykę.

Karl-Theodor zu Guttenberg

Karl-Theodeor zu Guttenberg Źródło: Bundestagsbüro Karl-Theodor Freiherr von und zu Guttenberg MdB

 Ktoś tak skoligacony musiał oczywiście wybrać partię mocno prawicową - CSU. No a ponieważ był śliczny, szlachecki, korrekt, wykształcony, mądry, moralny i w ogóle och i ach, to ostro szedł w górę. Już w 2005 wszedł do parlamentu, dostając 60% głosów w swoim okręgu w pierwszej turze. W 2009 został wybrany ponownie z najlepszym wynikiem w ogóle - 68,1%. W tym samym 2009 został ministrem gospodarki a trochę później przeniesiono go na odcinek obrony. Co do owoców jego działalności można się spierać, ale PR-owo był świetny. Jako minister gospodarki miał w rankingach popularności najlepszy wynik jaki kiedykolwiek miał niemiecki minister gospodarki - 61% ankietowanych było zadowolone z jego pracy.

Karl-Theodor zu Guttenberg

Karl-Theodor zu Guttenberg Żródło: Bundeswehr-Fotos

No i taki świetny facet po prostu musiał sobie jeszcze dorobić Dr. przez tytułem (Proszę się nie czepiać, że po Dr. nie pisze się kropki, po niemiecku się pisze.) Więc równolegle z pracą polityczną zaczął pisać doktorat z prawa konstytucyjnego - Verfassung und Verfassungsvertrag: konstitutionelle Entwicklungsstufen in den USA und der EU (Konstytucja i umowa konstytucyjna: stopnie rozwoju konstytucyjnego w USA i UE). Wyszło mu tego ponad 500 stron, obronił ją w 2007 z oceną summa cum laude - czyli z najwyższym wyróżnieniem. No po prostu szlachcic jak z hagiografii. Adel verpflichtet - czyli po naszemu Noblesse Oblige.

zu Guttenberg z żoną

zu Guttenberg z żoną Żródło: Wikipedia Autor: Ralf Roletschek

Ale w ostatnich dniach zaczęło się okazywać, że z tym oblizywaniem coś nie tak.  Jeden profesor od prawa przy jakiejśtam okazji pracę Guttenberga przeczytał i zauważył, że są tam fragmenty nie oznaczone cudzysłowem ani przypisem, które już skądś znał. Po opublikowaniu tej informacji pracę przeczytało jeszcze trochę fachowców i oni poznali jeszcze trochę fragmentów. W tej chwili jest mowa o kilkunastu autorach z których Guttenberg ściągnął, dalsza komparatystyka jest w toku.

Ja rozumiem, że doktorat z prawa składa się głównie z cytatów, a udział własnej myśli nie jest znowu aż taki wielki, no ale wygląda na to że pan Guttenberg trochę przeholował. Prognozuję, że za pewien czas okaże się że praktycznie cała praca składa się z copypast. W końcu nastukać nawet powiedzmy 250 stron (od 500 odjąłem połowę na oznaczone cytaty) własnego tekstu prawniczo-naukowego tylko wieczorami i nocami po pracy w parlamencie i mnóstwie innych zajęć to nie w kij dmuchał. Więc już się nie chciało sformułować przeczytanych myśli własnymi słowami.

Ale jednego nie rozumiem. Takie rzeczy przechodziły, powiedzmy, do połowy lat 90-tych, zanim Internet rozwinął się na skalę masową. Wtedy rzeczywiście trudno było przewidzieć że wkrótce duża część źródeł i własna praca wylądują w ogólnodostępnej sieci, że wyszukiwarka tekst zindeksuje, że jak ktoś plagiat zauważy to pół świata będzie o tym wiedzieć w parę godzin. Ale w XXI wieku!? Żeby o tym nie pomyśleć to trzeba być skończonym głupkiem! No gdyby był jakimśtam prowincjonalnym prawnikiem chcącym przy pomocy tytułu napędzić klientów swojej kancelarii, ale osoba ze świecznika i pierwszych stron gazet!? Przecież opozycja tylko na takie coś czekała!

I prawdopodobnie pan Freiherr Guttenberg ab und zu Copypaste będzie musiał zrezygnować z posad świecznikowych. Rodzinna firma czeka.

Dalej o aferze TUTAJ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: ,

Kategorie:Jak to się robi w Niemczech?

9 komentarzy

Żegnaj NRD Extra: Pocztówka z Ilmenau

Wygrzebałem z piwnicy NRD-owską pocztówkę z Ilmenau.

Pocztówka z Ilmenau, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau, NRD, ok. 1975

To typowy zestaw zdjęć na kartce z kraju socjalistycznego. Nowe bloki, zabytki i coś z branży socjalnej. Przyjrzyjmy się dokładniej:

Za zabytek robi budynek muzeum miejskiego (Tu mieszkał Goethe). Widać obowiązkowe plansze z hasłami ideologicznymi, szkoda że nie da się ich przeczytać.

Pocztówka z Ilmenau - ratusz, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau - ratusz, NRD, ok. 1975

Tutaj zdjęcie głównej ulicy w Ilmenau. Księgarnia nosi imię Karola Marksa - wszystko musiało być zideologizowane.

Pocztówka z Ilmenau - główna ulica, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau - główna ulica, NRD, ok. 1975

Zdjęcie osiedla mieszkaniowego w takim zestawie było obowiązkowe.

Pocztówka z Ilmenau - osiedle Am Stollen, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau - osiedle Am Stollen, NRD, ok. 1975

Park  koło domu kultury też musiał być.

Pocztówka z Ilmenau - park, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau - park, NRD, ok. 1975

A na koniec basen imienia Przyjaźni polsko-niemieckiej (bo Budimex go zbudował).

Pocztówka z Ilmenau - basen, NRD, ok. 1975

Pocztówka z Ilmenau - basen, NRD, ok. 1975

Zdjęcia powycinane z tej pocztówki powklejałem do notek numer 5 i 41.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy:

Kategorie:DeDeeRowo

Skomentuj

Żegnaj NRD Extra: System szkolnictwa w NRD

W komentarzu pod notką o szkolnictwie w Niemczech red.grzeg zadał pytanie o to, jak to wyglądało w NRD. I to jest bardzo dobry temat na nową notkę.

Na początek przyznam jednak, że ten temat mnie jako studenta za bardzo nie interesował, więc większość informacji jakie tu podam nie będzie pochodziła z pierwszej, ani nawet drugiej ręki.

Berlin, Marzahn, Polytechnische Oberschule 56, Eingang

Szkoła podstawowa w NRD Źródło: Bundesarchiv, Bild 183-1984-0227-026

Szkolnictwo w NRD stało całkiem nieźle. Podstawową szkołą była dziesięcioklasowa szkoła zwana Polytechnische Oberschule (Politechniczna szkołą średnia), mimo że to było tylko 10 lat ukończenie jej dawało wykształcenie odpowiadające poziomem zachodnioniemieckiej Realschule (bez matury) i tak w RFN uznawane. Do szkoły szły dzieci sześcioletnie. Obowiązkowe było pierwsze osiem lat tej szkoly, czyli w sumie podobnie jak w Polsce.

Oprócz standardowych przedmiotów typu matematyka, niemiecki, fizyka, chemia, biologia, geografia, astronomia, historia, sztuka czy sport uczono tam, podobnie jak w Polsce, języka rosyjskiego jako pierwszego języka obcego. Politechniczność szkoły objawiała się w przedmiotach takich jak Werken (coś jak polskie ZPT), TZ (Technisches Zeichnen - rysunek techniczny), ESP (Einführung in die sozialistische Produktion: Konstruktion, Mechanik, Maschinenbau, Elektronik, Mikroelektronik - Wprowadzenie do produkcji socjalistycznej - konstrukcja, mechanika, budowa maszyn, elektronika, mikroelektronika) i PA (Produktive Arbeit - praca wytwórcza). To ostatnie to były faktyczne praktyki na produkcji albo w rolnictwie. W końcu lat 80-tych pojawiła się też jako przedmiot informatyka. Oczywiście było też coś takiego jak Wychowanie Obywatelskie.

W ostatnich klasach uczniowie mogli też brać udział w zajęciach fakultatywnych z różnych przedmiotów - z grubsza odpowiadającym polskim kółkom zainteresowań.

Szkoła kończyła się centralnym egzaminem pisemnym z niemieckiego, matematyki, przyrody i rosyjskiego.

Robi wrażenie, co nie? Oczywiście nie ma porównania z poziomem dobrego PRL-owskiego liceum, ale jako jednolita szkoła powszechna to był to poziom (zwłaszcza w przedmiotach matematyczno/przyrodniczo/technicznych) jakiego nie ma ani w dzisiejszej Polsce, ani w dzisiejszym RFN. A i PRL-owska podstawówka była słabsza od NRD-owskiego POS-u.

Dalej uczeń miał kilka możliwości.

  • Przyuczenie do zawodu albo szkołę zawodową
  • 3-letnie Berufsausbildung mit Abitur - szkołę zawodową z maturą (coś jak polskie technikum)
  • 2-letnią EOS - Erweiterte Oberschule - rozszerzoną szkołę średnią - coś jak liceum.

Patrząc na wykształcenie NRD-owskich studentów pierwszych lat mam jednak parę uwag:

  • Mimo że rosyjskiego w programie było sporo (3-6 godzin w tygodniu), to studenci po rosyjsku mówili słabo. W każdym razie nie mieliśmy żadnego problemu pomagając im w zadaniach domowych z tego przedmiotu.
  • Program matematyki polskiego liceum o profilu matematyczno-fizycznym był o wiele bardziej zaawansowany niż jakiejkolwiek szkoły w NRD. Nie mówiąc o poziomie studiów na matematyce - NRD-owcy wysyłali swoich studentów na studia matematyczne do Polski.
  • Absolutnie rozkładające NRD-owskie szkolnictwo wyższe było to, że  chłopacy między maturą a studiami szli na półtora roku do wojska i połowę swojej wiedzy zapominali. A byli i tacy, którzy dostawali propozycję nie do odrzucenia żeby zostać jeszcze rok, bo inaczej nici ze studiowania. Pierwszy rok studiów to w większości było przypominanie im wiadomości z wcześniejszych szkół.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy: ,

Kategorie:DeDeeRowo

5 komentarzy

Żegnaj NRD Extra: Przewodnik po NRD

Na ostatnim bazarze w bibliotece nabyłem za jedne 50 centów ciekawostkę - przewodnik po NRD wydany w roku 1990 przez wydawnictwo z Zachodu.

Zachodnioniemiecki przewodnik po NRD, 1990

Zachodnioniemiecki przewodnik po NRD, 1990

Jako przewodnik to jest to bardzo marne (chyba nawet nie uda mi się wybrać żadnego zdjęcia do zilustrowania mojego cyklu o NRD), ale świetnie dokumentuje sceptycyzm RFN co do szybkiego zjednoczenia. Rzecz musiała być przygotowana bardzo szybko już po obaleniu muru. Wtedy można było już pojechać po prostu do NRD, bez żadnych problemów, więc wydawnictwo postanowiło na tym zarobić wydając przewodnik. Przez myśl im nie przeszło że za chwilę trzeba będzie wydać zamiast tego nowy przewodnik po Niemczech. Również czytelnicy nie przewidywali zmian - ktoś to jednak kupował!

Zachodnioniemiecki przewodnik po NRD, 1990

Zachodnioniemiecki przewodnik po NRD, 1990

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dotyczy:

Kategorie:DeDeeRowo

Skomentuj