Mamy tu, we Frankfurcie, jeden jedyny budynek zaliczany do największych dzieł architektury światowej. Już od dawna chciałem go zobaczyć, wreszcie trafiła się ku temu okazja. O okazji będzie notka innym razem, teraz o samym budynku.
Wchodząc na teren mijamy najpierw wartownię zamienioną na nie wiadomo co, chyba palarnię.
I.G. Farben Haus - wartownia
Budynek został po wojnie zajęty przez Amerykanów, mieściło się tam Dowództwo Europejskie Stanów Zjednoczonych, czyli ich sztab na całą Europę. Chyba już wszyscy kojarzą, o jaki budynek chodzi - jest to I.G.-Farben-Haus.
Nie da się już oddzielić samego budynku od jego inwestora i pierwszego użytkownika. Koncern I.G.-Farben kojarzy się baaaardzo źle, słusznie zresztą, skojarzenia bardzo obciążają też budowlę.
Kiedy Amerykanie, w 1995, budynek ten opuścili powstał problem, co z nim zrobić. Z jednej strony wybitne dzieło i zabytek - zburzyć nie wypada, z drugiej strony żadna firma ani urząd nie chciałyby mieć takiego adresu - od razu minus 500 punktów do lansu. Zwyciężyła koncepcja przekazania terenu Uniwersytetowi - chyba najlepsza jaką można było podjąć.
I.G. Farben Haus
I.G. Farben Haus
I.G.-Farben Haus nie za bardzo pasuje do Frankfurtu - Frankfurt to czerwony piaskowiec, a ten biurowiec pokryty jest kamieniem w kolorze szarożółtawym. Budynek jest wielki i ma rozmach - Speer by się go nie powstydził.
I.G. Farben Haus
I.G. Farben Haus
Bryłę budynku tworzy sześć skrzydeł połączonych lekko łukowatą częścią centralną. I to wygięcie jest chyba najlepszym pomysłem architekta - gdyby nie to, byłby to standardowy, nudny i ciężki biurowiec dużego koncernu.
I.G. Farben Haus
W rotundzie obecnie znajduje się kawiarnia.
I.G. Farben Haus
Do zespołu należy również budynek kasyna, obecnie stołówka uniwersytetu.
I.G. Farben Haus - Kasyno
I.G. Farben Haus - fontanna
Po długiej dyskusji postanowiono zostać przy nazwie I.G.-Farben-Haus. Architekta budynku, Hansa Poelziga (budynek I.G.-Farben znany był również jako Poelzig-Haus), uczczono nazywając jego imieniem budynek kasyna.
Patrząc na to, co wyprawiali managerowie I.G.-Farben w czasie wojny można uwierzyć w realność Dukajowej Formy tego miejsca - wcześniej na tym terenie stał dom wariatów. Sztab armii amerykańskiej też trudno uznać za normalną instytucję, RAF robiącą tu zamach bombowy tym bardziej.
Zamach bombowy w budynku I.G.Farben, 1972 Żródło: Wikipedia
[mappress mapid="44"]
Takie klimaty tygryski lubią najbardziej. 🙂
Będę miał Ciebie na oku. ;))
Nie wiem, czy „Speer by się nie powstydził”. Jeśli chodzi o rozmach, to może i owszem, ale poza tym to pudło. Budynek Poelziga jest umiarkowanie nowoczesny, mimo symetrii i olbrzymiej skali „pływa” sobie wśród zieleni, korytarze nie stanowią sięgających nieskończoności (=gabinetu lokalnego lub głównego kacyka) osi, a podążają wraz z głównym skrzydłem po łagodnym łuku, otwierając coraz to nowe persektywy. No a elewacje akcentowane są – co dla Speera było kompletną herezją – poziomo. Zaś przede wszystkim Speer nie dostał się na studiach na seminarium Poelziga i wylądował w grupie Tessenowa, a od 1933 mścił się na Poelzigu, swoją drogą „umiarkowanym” (jak na owe czasy) antysemicie, niedopuszczając go do publicznych zleceń.
O rozmach mi chodzi, a i ruina byłaby z niego jak się patrzy.