Ostatnio mam mnóstwo zajęć i nie dochodzę do pisania notek, a tyle miałbym do opowiedzenia. Ale spróbuję, może się uda dociągnąć notkę do końca w rozsądnym czasie. Dziś o podróży do Meksyku, zanim wszystko zapomnę.

W notce pisanej on location twierdziłem, że Meksyk jest jak Polska około 1995. Niedawno chciałem coś na temat Meksyku sprawdzić w Wikipedii i zauważyłem podany tam dochód narodowy brutto na mieszkańca. Poszedłem tym tropem i porównałem go z tym samym parametrem dla Polski. Teraz Polska leży oczywiście znacznie wyżej, ale z danych historycznych wyszło mi, że tyle co ma Meksyk teraz było właśnie gdzieś około połowy lat dziewięćdziesiątych. Jakie to proste.

Zacznijmy od podróży:

• Na lotnisku we Frankfurcie przy kontroli zapomniałem zdjąć zegarka (mocno metalowego). Zapoznałem się dzięki temu z takim dużym, cylindrycznym skanerem na człowieka. Działa - na ekranie pojawiła się moja sylwetka z zaznaczonym lewym nadgarstkiem.
• Do Mexico City leciałem Lufthansą, 747-800. Miałem miejsce przy oknie, ale w zasadzie nie było potrzebne - na monitorku można było wybrać sobie obraz z kamery z przodu samolotu (sensowne tylko przy kołowaniu) albo widok w dół. Mała rzecz, a cieszy.

Cień samolotu

• Z Mexico City do Guadalajary leciałem linią Aeromexico - całkiem normalny lot, nic do opowiadania.

Mexico City by night

• Kontrole w Meksyku były najdokładniejsze - elektronikę kazali układać w jednej warstwie i sprawdzali o wiele bardziej niż gdzie indziej. Za to w USA kazali wszystko z kieszeni włożyć do plecaka i luzacko skanowali wszystko na raz na kupie.
• W Meksyku ze względu na mafie taksówkarskie, na lotnisku można kupić bilety na taksówkę. Mówi się dokąd, płaci w kasie, dostaje bilet, daje się go taksówkarzowi i nie zostaje się orżniętym. Tyle że mi szefostwo zorganizowało jakiegoś pracownika który po mnie przyjechał, a po przywiezieniu do hotelu powiedział że zwyczajowo się takiemu płaci, tyle a tyle. Może nie było specjalnie drogo, z grubsza tyle co za Ubera, tyle że bez rachunku. To już bym wolał ten bilet na taksówkę.
• Powrót miałem United przez Houston. Straszne sknery na tym krótkim locie - przy każdym ekraniku był czytnik do kart płatniczych, nawet żeby oglądać mapę trzeba było zapłacić. Przy check-inie online do wyboru pokazywały się tylko miejsca za dopłatą. Dałem spokój z online i dobrze zrobiłem - dostałem bez dopłaty miejsce przy oknie, po stronie odsłonecznej.

Meksyk z góry

• Przy pasie w Guadalajarze stoją stare, złomowane samoloty. Ale na muzeum techniki jeszcze za mało.

Złom na lotnisku w Guadalajarze

• W Houston zarezerwowali mi połączenie z czasem przesiadki około 2 godzin. No to było knapp - odstałem te krótsze kolejki, nie musiałem pobierać i zdawać bagażu, a dotarłem do gejta na dziesięć minut przed boardingiem. Nawet nie zdążyłem zajrzeć do kiosku z gazetami. Na drugi raz - jeżeli będzie drugi raz, bo aż tak się do tego nie palę - muszą dać więcej czasu. Może nawet tyle, żeby zdążyć jeszcze zobaczyć rakiety? Tym by mnie mogli przekonać do powtórzenia akcji.
• Z Houston do Frankfurtu leciałem też United, Dreamlinerem. Taki był niby ładny, amerykański, ale kamer do wyglądania na zewnątrz nie miał. Okienka nie były zasłaniane mechaniczną zasłonką, tylko przyciemniane elektrycznie i problem jest taki, że rano nikomu się nie chce przełączyć na przezroczysto (bo i bez tego coś tam widać) i ze środkowego rzędu nawet nie da się powiedzieć czy już jest dzień, czy jeszcze nie. To już lepsze były te zasuwki. I jeszcze: przy każdym siedzeniu są gniazdka USB i 110V w standardzie amerykańskim, ale tak umieszczone, że żeby trafić w gniazdko wtyczką sieciową to chyba trzeba by się położyć na podłodze, bo inaczej nie widać gdzie wkładać i trafia się w te gniazda USB. Po prostu katastrofalne.

Teraz trochę wrażeń z Meksyku:

• Toalety to oni mają w systemie amerykańskim. Widziałem kiedyś kawałek lets-playa z Simsami i dziwiło mnie, dlaczego tam co chwilę ktoś wyciera podłogę w łazience. Teraz już wiem dlaczego - te muszle się po prostu zapychają. Tam w Meksyku koło każdej muszli stoi wiadro, do którego wrzuca się zużyty papier toaletowy, żeby się muszla nie zapychała. Nawet w firmie tak jest, tyle że w firmie mają automatyczne spłukiwanie minimalną ilością wody.

Meksykańska toaleta

• Również w firmie krany w umywalkach nie leją wody jak europejskie, tylko rozpylają ją w delikatną mgiełkę. Z drugiej strony trudno się dziwić - bardzo sucho tam jest, wodę trzeba oszczędzać.
• Liczniki prądu są ogólnodostępne, na zewnątrz posesji. Podobno to dlatego, że przy problemach z płatnością po prostu wymontowuje się licznik bez konieczności wchodzenia na teren prywatny.

Licznik energii na ulicy

• Chodząc po mieście zobaczyłem jak układają tam instalację wodną: Mieli wyskrobaną w ziemi bruzdę, głęboką na jakieś pięć centymetrów, układali w niej rurkę miedzianą i przysypywali ziemią. U nas by nie działało, u nas bywa jeszcze mróz. W podobnie uproszczony (w porównaniu z europejskim) sposób układali drogę.
• Główne ulice zorganizowane są tak, że na środku są po dwa pasy w każdą stronę, dalej po obu stronach oddzielenie i znowu po dwa pasy. Skręcanie w boczne ulice działa z tych zewnętrznych, przejazdy między pasami zewnętrznymi i wewnętrznymi tylko co pewien czas. Oznakowanie poziome jest daleko nie wszędzie. Wszyscy ciągle skaczą między pasami wewnętrznymi a zewnętrznymi, co jeszcze powiększa wrażenie chaosu w ruchu drogowym.
• Na skrzyżowaniach światła dla samochodów umieszczone są za skrzyżowaniem, a świateł dla pieszych nie ma wcale, trzeba się orientować na światła dla samochodów. Ale w ogóle ruch pieszy był bardzo mały, jak na miasto na półtora miliona w niezbyt bogatym kraju.
• W supermarketach mieli różne ciekawe ciastka, ale żadnych torebek czy czegoś takiego, a zapytać nie umiałem bo nie hablam wcale. Dopiero w firmie mi wyjaśnili, że gdzieś tam muszą leżeć metalowe tace i szczypce, bierzesz taki set, kładziesz na tacy ciastka i idziesz z tym do pani na stoisku, a ona pakuje do torebek i przyczepia ceny.
• Na samoobsługowym stoisku z wędlinami zobaczyłem kiełbaski "Salchichas estilo Polaco" no i musiałem spróbować. Były to parówki, nawet nie najgorsze, zrobione w USA, co wiele wyjaśnia.
• Koledzy zachwalali meksykańskie kakao, ale nie takie w proszku. Sprzedają oni takie duże "pastylki" kakao z cukrem, jedną pastylkę rozpuszcza się w litrze gorącego mleka. Kupiłem parę wariantów, synowi bardzo smakowało (oprócz tych słodzonych stewią, w ogóle sporo używają tam stewii)
• Chciałem spróbować zjeść coś małego, meksykańskiego po drodze, w jakimś centrum handlowym. Ze trzydzieści stoisk, ale głównie nie miejscowe - sandwicze, słodkie, pizza, chińskie... Za czwartym obejściem zdecydowałem się na coś takosowego (głównie dlatego że były zdjęcia i mogłem pokazać palcem). Oczywiście nie mówili po angielsku, ja na wszystkie pytania "czy dodać..." odpowiadałem "si". Problem powstał przy napoju. Pokazali cztery słoje, zawartość trzech nie przypominała niczego, a w czwartym pływały plasterki świeżego ogórka. Wybrałem więc czwarty, a na pytanie "czy dodać..." odpowiedziałem "no". Napój okazał się wodą o smaku ogórkowym, a to czego nie chciałem to prawdopodobnie była sól. A na stolikach soli nie było. Tak to jest jak się miejscowego języka nie umie, a miejscowi nie umieją we wspólnym.
• W centrum handlowym był sklep zoologiczny i trochę mnie zaszokowało że w klatkach mieli psy, również szczeniaki. No mać, taki szczeniak potrzymany przez kilka tygodni w ciasnej klatce musi mieć potem problemy z socjalizacją!

Szczeniaki w sklepie zoologicznym

• Większość ich słodyczy to cukier z cukrem posypany cukrem i obtoczony w cukrze (próbowałem już wcześniej, bo co chwilę ktoś przywoził), ale mają też ciekawsze rzeczy, w rodzaju suszonego przecieru z miąższu jakichś owoców, przyprawionego chili. To jest niezłe, ale bardzo intensywne. Zaleta jest taka, że nie da się tym obżerać, to można jeść tylko powoli i nie za dużo.
• Meksykańska czekolada jest nieco inna niż europejska. Nie znam różnic technologicznych, ale jest inna.
• Hotel był naprawdę dobry (sieci Riu) tylko, cholera, oni mają taki system pościeli jak we Francji. Znaczy dwa prześcieradła i koc. Prześcieradła miały brzegi włożone artystycznie i głęboko pod materac, a koce leżały w szafie zapakowane do pojemnika. Żeby ułożyć sobie to wszystko w sposób nadający się do spania trzeba się było cokolwiek narobić, a następnego dnia pokojówka układała wszystko znowu tak jak na początku i chowała koc do szafy. No szlag by ich trafił, masa nikomu niepotrzebnej roboty dla obu stron.
• Śniadania hotelowe były rewelacyjne. Kosztowały co prawda kilkanaście euro, ale jedzenie było jakościowe a do wyboru było tyle, i na ciepło, i na zimno, i owoców, i ciast, i napojów, i t.d., że przez ten ponad tydzień nie zdążyłem nawet wszystkiego spróbować. Jedno mi się tylko nie podobało - oni tam w Meksyku używają do niektórych potraw jakiejś takiej przyprawy, która smakuje jak rozpuszczalnik (przynajmniej ja ją tak odbieram) i musiałem ostrożnie próbować, najpierw nie za dużo, żeby się nie okazało że tego akurat nie jestem w stanie jeść. Tak się obżerałem na śniadanie, że nie miałem ochoty nie tylko na obiad, ale często nawet na kolację.
• Telewizja meksykańska beznadziejna totalnie, powiedziałbym że nawet gorsza niż w Polsce a.d. 1995. Oglądałem głównie US-amerykańskie kanały informacyjne, ale oni też przynudzali.
• Nie ma tam wróbli i wron, ale są podobne, miejscowe zamienniki. Nawet lepsze, bo nie tak hałaśliwe.

Meksykański zamiennik wróbla

Meksykański zamiennik wrony

• Dzień i noc prawie równo po 12 godzin to nie jest to, strefa umiarkowana rulez.
• Gringom odradzają jeżdżenie taksówkami, jeździ się Uberem. Kierowcy bywają zaskakujący, raz na przykład jechaliśmy z facetem w garniturze i słuchającym muzyki klasycznej. Najczęstsze skojarzenie z Niemcami które obserwowaliśmy u Uberowców to Allemania - Rammstein! Serio, paru takich sam widziałem, a wszyscy opowiadali że z takimi się zetknęli nie raz. To jest dopiero rozpoznawalność marki. W samochodzie jednego z tamtejszych programistów, który raz odwoził mnie do hotelu leciał Blind Guardian, a on sam twierdził że akurat wszystkie jego ulubione zespoły są niemieckie.
• Raz wracaliśmy Uberem z firmy z kolegą mówiącym nie najgorzej po hiszpańsku, jedynym który lubi tam w Meksyku siedzieć (bo jest młodym, przystojnym singlem, mieszka tam w najlepszym hotelu i wyrywa najlepsze dziewczyny). Kierowcy tak się dobrze z nim rozmawiało, że nadłożył kilka kilometrów (w Uberze nie zmienia to opłaty za przejazd). Temu Niemcy kojarzyły się (oprócz piłkarzy) z Hitlerem, ale wbrew pozorom było to u niego skojarzenie pozytywne. Rozmowa potoczyła się w dziwnym kierunku (mimo że nie hablam, rozumiałem mniej więcej o czym mowa). Wysiedliśmy zdegustowani.
• W mieście na półtora miliona nie znalazłem ani jednego sklepu z pamiątkami. No ale może to dlatego, że w tym wielkim mieście w ogóle niewiele do zobaczenia jest, tylko katedra, zabytków tyle co kot napłakał, a muzea całe trzy mniej więcej, z czego żadne po opisie mnie nie zachęciło.

Katedra w Guadalajarze

• Za to na lotnisku, w strefie wolnocłowej tyle sklepów z pamiątkami i wyrobami regionalnymi, ile jeszcze w takim miejscu nie widziałem. Kupiłem pocztówki i chciałem wysłać, ale się okazało że tam się nie da kupić znaczka pocztowego. Pytałem w wielu sklepikach, ale wszyscy mówili że nie ma (o ile w ogóle znali jakieś słowa po angielsku, a przecież w takim miejscu to by się jednak przydało). Pocztówki musiałem wysłać z Niemiec.
• Z ciekawostek: w Guadalajarze w 1992 pewnego dnia przez sześć godzin wybuchała kanalizacja. Rzędu 500 ofiar śmiertelnych (dane bardzo różne, zależy gdzie przeczytać), 8 kilometrów ulic zniszczone, 15.000 ludzi straciło dach nad głową. Więcej TUTAJ (jest też po polsku, ale słabo przetłumaczone)

Podsumowanie: Ciekawe doświadczenie, raz można było polecieć, ale na powtórkę nie jestem bardzo chętny. Jeden z kolegów, skoro już tam był, to zrobił sobie dwutygodniowe wczasy (z rodziną), objechał dużą część Meksyku, pokazywał zdjęcia, ale też mnie aż tak bardzo nie zachęciły.