Ostatnio ciężko mi idzie pisanie na bloga - mam w pracy sporo roboty, przy okazji ratowania projektu który w całkowicie przewidywalny sposób od samego początku balansuje na granicy katastrofy, zajmuję się przekonywaniem managementu że mogę im to zorganizować lepiej, ale na trochę innych warunkach niż teraz. Zobaczymy, czy się uda.

No ale urlop też musi być. W tym roku padło na Francję. Pięć dni spędziliśmy w Bretonii (po drodze zaliczając Wersal) a potem dziewięć w Paryżu. Więc znowu porcja luźnych, nieuporządkowanych obserwacji:

• Francja strasznie rozległa jest. W sumie prawie wyłącznie tam i z powrotem przejechaliśmy 2800 km.
• Jeżdżenie te setki kilometrów po autostradzie równiutkie 130 (albo 110 jak nie płatna) strasznie nudne jest, bez tempomatu nie polecam.
• Francuskie radio nie nadaje się do słuchania. Dużo gadają, mało muzyki, a jak coś gra, to jakieś łupu-cupu albo inne dziwne rzeczy. Nawet jak trafiłem jakiś program o reggae, to nie puścili ani jednej piosenki, najwyżej raz na parę minut kilka taktów. Wyłączyłem radio w samochodzie i już.
• Jeżeli widzimy parujące chłodnie kominowe a nie widzimy komina, to musi być elektrownia jądrowa, czyż nie?
• Pogoda w Bretonii bardzo niestabilna, ale pływy rzeczywiście bardzo duże. Nawet mają tam elektrownię pływową.
• Mieszkaliśmy w ślicznym, kamiennym domku rybackim, sprzed którego było widać morze. Jak kogoś interesuje miejscówka, mogę podać kontakt na priva.

Domek rybacki w Plerin

• Miejscowi przy odpływie chodzą z wiaderkiem i łopatką szukać małży na obiad. Ale w knajpie ceny takiego dania bardzo wysokie.

Zbieracz małży

• Piekarnia z bagietkami otwarta teoretycznie od 6:30, ale średnio co drugi dzień piszą że bagietki są w Spar-ze i żeby tam iść. A Spar od ósmej, w dniu wyjazdu zrobił się problem ze śniadaniem.
• Jadąc do Paryża nadłożyliśmy ze 200 km żeby zobaczyć muzeum czołgów w Saumur. Mocna rzecz, zdaje się jedno z najlepszych w Europie.
• We Francji zjeść coś na mieście w czasie jak przeciętny turysta robi się głodny (czyli wczesnym popołudniem) jest prawie niemożliwe. Trzeba o tym pamiętać.
• W Paryżu mieszkaliśmy na na Montparnasse, na piętnastym piętrze budynku z roku 1970. Z okna piękny widok na wieżę Eiffla, w komplecie miejsce na samochód w garażu podziemnym. Mieszkanko było cokolwiek małe jak na trzy osoby, ale nie po to jedzie się do Paryża żeby siedzieć w domu. I specjalnie drogo nie było. Rozwiązania użyte w tym budynku dały mi sporo do myślenia w temacie czasów Cybersyna i postaram się dojść do kontynuowania tematu. A żeby znaleźć to lokum musiałem szukać na stronach po francusku. Nie parlam, ale wujek google pomógł. Zdjęcie poniżej zrobione krótką ogniskową, w rzeczywistości wieżę było widać znacznie lepiej.

Paryż,widok z okna

• We Francji chronią wizerunki niektórych budynków - nie wolno tak sobie po prostu wrzucić ich zdjęć w sieć. Dotyczy to nowych budynków, wieża Eiffla się nie łapie, ale oświetlenie jej w nocy tak. To jakiś idiotyzm.
• U mnie we Frankfurcie wciskają, że Frankfurt to jedyne miasto w Europie ze skyline w stylu amerykańskim. To co to jest to, ja się pytam? (Chyba naruszam prawa autorskie jakichś architektów wrzucając to zdjęcie).

Paryż, La Defence

• Większość atrakcji turystycznych Paryża - inaczej niż w Londynie - jest skupiona na niezbyt dużym obszarze. Przeanalizowałem temat i żadna z oferowanych kart na komunikacją miejską się nie opłaca. Lepiej kupić dziesiątkę albo dwudziestkę biletów jednorazowych i kasować za każdym razem. Przejazd (w centrum, również z przesiadkami, ale nie na RER) wychodzi wtedy za 1,42 EUR.
• Muzea są dla dzieci i młodzieży (do lat 25!) z Unii bezpłatne, dla dorosłych może nie najtańsze, ale o wiele tańsze niż w Anglii. Karta Paris Pass nie opłaca się wcale. W ogóle mam wrażenie, że karta <stolica> Pass opłaca się tylko w Londynie i nigdzie indziej. A i to dopiero jak się wysilić. Nawet omijanie kolejki nie jest warte płacenia za tą kartę - najdłuższej, do wieży Eiffla, karta nie omija.
• Jacy ci ludzie we Francji są szczupli! Nie jestem gruby, w Niemczech wyraźnie poniżej średniej, tam czułem się powyżej średniej. Widziani ludzie o wysokim BMI mówili najczęściej w językach innych niż francuski, a ci o najwyższym po polsku.
• Bagietka na śniadanie jest dobra, ale trochę duża. W związku z tym trudno się skaluje i na śniadanie je się najczęściej za dużo. Jak ci Francuzi mimo to są tacy szczupli?
• Francuska telewizja jest co najmniej równie zła jak polska. Najciekawszym programem jaki widziałem było parę odcinków starego Space 1999. I to chyba o czymś świadczy.
• Przy wszystkich kolejkach kręcą się sprzedawcy oferujący selfie-sticki. Nie rozumiem tego zjawiska. Chyba jestem Obcy.
• Jak zwykle poznajemy również życie codzienne z perspektywy oferty supermarketów. W Auchan zauważyliśmy ogórki kiszone. Nazywały się "ogórki polskie" (w wersji kiszone i konserwowe) i leżały na półce "produkty koszerne".
• Mieliśmy zamiar pójść do muzeum Pasteura, ale się okazało że w sierpniu nieczynne. Na stronie w sieci tego nie znalazłem i obeszliśmy się ze smakiem. Na stronach muzeum Curie dało się to znaleźć i udało nam się je zaliczyć ostatniego dnia lipca. Jakbyśmy wiedzieli, poszlibyśmy jeszcze tego samego dnia i do Pasteura. Francja - dezinformancja, nie tylko w tym miejscu.
• Słynne francuskie naleśniki takie sobie są, żona robi lepsze. Ale spróbowałem naleśnika polanego stopionym masłem, skropionego sokiem z cytryny i posypanego cukrem i ta kombinacja niezła jest, będę stosował w domu.
• Paryż miał być brudny, zakorkowany i miały być duże problemy z parkowaniem, ale było generalnie czysto, korki mniejsze niż jestem przyzwyczajony a problemy z parkowaniem przeciętne. Może dlatego że wakacje. A może to po prostu mity.
• Metro w nowszych standardach niż londyńskie, prawie kolejowych. Pociągi różnych typów, najczęstszy jest interesujący, bo występuje w dwóch wersjach: Jedna z klasycznym podwoziem pociągowym ze stalowymi kołami, druga - ta która wyjeżdża na estakady między budynkami. - ma ogumione koła pneumatyczne, jak autobus, i jeździ po stalowych płaskownikach między którymi jest tor w stylu kolejowym.

Model wagonika metra paryskiego z kołami ogumionymi

• Dokładnie przed Luwrem padł mi aparat. Pokazał że nie może wysunąć obiektywu, tak jakby nie zdjąć pokrywki. Obiektyw się trochę wysuwał i nieco mniej cofał. Rok temu, w Londynie, raz mi się coś takiego zdarzyło, ale zaraz przeszło. Teraz tak mu zostało, wygląda na problem stykowy, w sieci znalazłem co trzeba odkręcić i którą wtyczką poprawić. Ale aparat nie ma jeszcze dwóch lat i jest na gwarancji - więc spróbuję oddać do naprawy. Tyle że resztę urlopu musieliśmy obskoczyć kompaktem syna.
• Trochę ciekawych rzeczy widzieliśmy, więc notki z cyklu "Warto zobaczyć" powinny nastąpić. Jak znajdę chwilę czasu.